Wielu diabetyków cierpi na zaburzenia wydzielania potu w wyniku neuropatii peryferyjnej, które mogą objawiać się w występowaniu suchej, pękającej skóry, nadmiernym rogowaceniem naskórka i infekcjami tkanek miękkich. Często występuj ą przy tym grzybicze infekcje stóp i obrąbka naskórkowego paznokcia, które z powodu poważnych zaburzeń w leczeniu ran są wyjątkowo trudne do leczenia i mogą bardzo pogorszyć rokowania dla syndromu stopy cukrzycowej.
Głównymi zarazkami wywołującymi grzybice skóry stopy, które najczęściej występują w normalnej populacji ludzkiej, są zarazki Trichophyten oraz Candida albicans. Zakaźna grzybica występuje u około 20-30% normalnej populacji. W przypadku codziennego aplikowania środków przeciwgrzybiczych o działaniu miejscowym efektywna terapia trwa ok. 4 tygodni. U diabetyków, konieczna jest dłuższa terapia. Podczas, gdy w przeszłości kliniczny obraz grzybicy między palcami stóp niemal nie występował, nowoczesne zamknięte obuwie wykonane z materiałów gumowych i tworzyw sztucznych oraz skarpetki z włókien sztucznych doprowadziły do znacznego rozprzestrzenienia się tej dolegliwości (ok. 50% dorosłych). Istotne znaczenie z punktu widzenia patogenicznego ma tutaj podwyższony poziom CO2, który może wytworzyć się w zamkniętym obuwiu oraz parujące ciepło i wilgoć.
Skutecznym od wielu lat sprawdzonym środkiem do miejscowego stosowania w leczeniu grzybicy stóp jest między innymi clotrimazol. Już po stosowaniu zanika swędzenie, które oprócz zaczerwienienia jest najczęstszym objawem grzybicy. Mimo to terapię należy kontynuować przez dłuższy czas, ponieważ może dojść do infekcji, której źródło może stanowić nie zlikwidowane jeszcze ogniska zakaźne. Dlatego nawet wtedy, gdy nastąpi szybka subiektywna poprawa, należy kontynuować terapię przez okres ok. 2 tygodni od momentu zaniku objawów chorobowych. Terapia nierzadko zostaje zaniechana z powodu zaniku dolegliwości, co z kolei prowadzi do nawrotu choroby.
Dr Thomas Pohlmann i inni