Na cukrzycę choruję od 6 lat, od 4 jestem na insulinie.
Ponieważ trafiłam na lekarza, który nigdy nie miał czasu dla mnie, twierdził, że ma normę na pacjenta 15 minut i ani minuty więcej, próbowałam radzić sobie sama.
Przeczytałam parę grubych książek na temat cukrzycy ale niestety teoria teorią a w praktyce czasem wszystko wygląda inaczej i człowiek uczy się na swoich błędach.
Do dzisiaj pamiętam historię jaka mi się kiedyś przytrafiła, teraz się z tego śmieję ale wtedy nie było mi do śmiechu.
Wstałam rano, wzięłam gorący prysznic i siadłam przed lustrem, żeby zrobić się na bóstwo. Ponieważ nie chciałam tracić czasu jeszcze zrobiłam sobie zastrzyk (wtedy musiałam wstrzykiwać insulinę na 1/2 godz. przed posiłkiem) , nakręciłam włosy na wałki i ....i tyle pamiętam.
Spojrzałam na zegarek i okazało się, że gdzieś mi zginęło 10 minut a ja dalej siedzę przed lustrem z jakąś dziwną fryzurą na głowie.
Po prostu urwał mi się film.
A najlepsze w tym wszystkim było to, że całe zdarzenie obserwował mój mąż, który na moje pretensje, że mnie nie ratował, powiedział: przecież ty zawsze tak długo siedzisz przed lustrem.
Dzisiaj już wiem, że insulina wchłania się o wiele szybciej w rozgrzanym ciele.
Aha, a lekarza zmieniłam na takiego, który zawsze znajdzie dla mnie czas.
HalleJeśli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie
polubcie nasz profil na FB!
Masz swoją opinię na ten temat? Tu jest miejsce, gdzie możesz ją wyrazić! Pisz, komentuj i dyskutuj. Pamiętaj o tym, że nie będą tolerowane niecenzuralne wypowiedzi i wulgaryzmy.
