mojacukrzyca.org - Opowiadania: Opowiadanie Pauliny

W sumie to było już bite 3 lata temu. Wszystko zaczęło się od mojej miłości - Włochów. Co rok tam jeździłam, na wszystkie dłuższe dni od szkoły. W 2007 r. ferie zimowe, znów szykował się wyjazd. Byłam jak zawsze bardzo szczęśliwa. Jednak, ten wyjazd był całkiem inny od wszystkich. Zazwyczaj jechaliśmy 10 godzin, tym razem było to 12. Wszystko przeze mnie. Ciągle piłam, ciągle chciało mi się siku. Zatrzymywaliśmy się co 30 min. Mój pęcherz powoli zamierał, z bólu nie mogłam wysiedzieć.

Gdy zajechaliśmy, mój tata opowiedział wszystko mamie. Powiedziała, że pewnie przeziębiłam nerki, jak to zawsze bywa u 10-letnich dziewczynek, ale jednak zapaliła się jej czerwona lampka - pielęgniarka, co się dziwić. Jeżdżąc na zakupy, z bratem mieliśmy sobie kupić po zgrzewce jakiego tylko chcemy wybrać picia. Oczywiście były to słodkie napoje. Cola, Sprite, Fanta, Soki. Wieczorem oglądaliśmy film, w tym czasie zdążyłam wypić już 2 butelki picia i być kilkanaście razy w toalecie. W nocy, okazało się, że mojego picia już nie ma, więc zaczęłam brać brata. Około 5 nad ranem, okazało się, że mój brat też nie ma picia, więc poszłam do rodziców, mieli wodę. Byli bardzo zdziwieni, że już nie ma picia, w końcu byliśmy dopiero co na zakupach. Pijąc wodę, coraz mniej chciało mi się pić, jednak dużych postępów nie było.

Wróciliśmy do Polski. Moja mama powiedziała tacie na pożegnanie, aby wziął od mojego chrzestnego glukometr i zmierzył mi cukier. To było przeżycie, dla mnie jak i dla mojego taty. Igły dla nas równały się mdlenia. Nie chciałam się zgodzić na wbicia mi jakiegoś długopisu w palec. Po 3 godzinach, jakoś się udało. Na ekraniku pojawiło się 505. Patrząc na minę mojego taty, nie wiedziałam co to ma znaczyć. Ciągle zadawałam pytania, czy to dobrze. Jednak mówił, że nie wie. Mój brat był przeziębiony, więc rano miał jechać do lekarza. Ponieważ pozwoliłam sobie wbić igłę w palec, też nie poszłam do szkoły. Będąc w przychodni, tata opowiedział o moim wyniku, pani powiedziała, że karetka może nie zdążyć... że wierzy, że dojedziemy szybciej. W szpitalu, było strasznie, kroplówki, wenflony, igły, badania. Przeżyłam i wyszłam. Pogodziłam się z tym, że mam cukrzycę, zaprzyjaźniłam się z nią.

A jeszcze później? Było coraz gorzej. Serce zaczęło siadać, nerki, zaczęły się pojawiać plamki na skórze. Nie mogłam sobie poradzić z tym, że muszę tyle razy kłóć się igłą. Znienawidziłam wszystko. Przestałam sobie nawet radzić z czymkolwiek. Nawet zaczęłam pluć krwią, słabnąć. Ataki, w których nie mogłam złapać oddechu a klatka piersiowa unosiła się ku 5 cm.

Dalej? Dalej było trochę lepiej. Dostałam pompę. Poznałam wspaniałą przyjaciółkę. Było lepiej. Pani nawet mnie w poradni chwaliła. Czułam się dobrze.

Teraz? Teraz jest całkiem inaczej. Nadal się nie godzę, że to właśnie ja jestem chora, że wszystkie te choroby trafiły na mnie. Czasem, całkiem o nich zapominam. Staram się, żeby jakoś temu podołać, aby znów się z nimi zaprzyjaźnić. I tak, jest mi bardzo trudno. Od tamtego czasu zmieniłam się wyjątkowo. Zaczęłam uważać na słowa, dobierać je żeby nikogo nie skrzywdzić, zaczęłam się chować, chować swoje uczucia. Przestałam mieć jakiekolwiek marzenia. Nawet psycholog przestał pomagać. Jednak liczę, że wszystko się kiedyś ułoży, w końcu mam dopiero 14 lat.

Paulina