mojacukrzyca.org - Opowiadania: Opowiadanie Julki

Dawno, dawno temu. Data raczej mało ważna. Istotniejsze jest chyba to, iż był to najgorszy dzień mojego życia. Od dawna czułam się fatalnie choć zbytnio się tym nie przejmowałam. Nawet podobało mi się, że pomimo jedzenia ogromnej ilości słodyczy i picia coca-coli litrami, a nawet całymi butelkami, schudłam ok. 10 kg. A' propos coca-coli - właśnie to ciągłe pragnienie było chyba najgorsze. 10 litrów dziennie... Wszystko! Coca-cola, soki, herbata, nawet woda mineralna, której nigdy nie lubiłam. Nie rozumiałam też dlaczego nikt mi się nie dał wyspać. Czemu nie pozwalali mi spać przez 24 godziny bez przerwy... przecież ja byłam tak strasznie zmęczona.

W końcu zostałam niemalże siłą zmuszona przez rodziców do pójścia do lekarza. W przychodni pani doktor wypytała mnie o różne dziwne rzeczy (oh, skąd ona wiedziała, że bez przerwy chce mi się pić i spać?!), po czym oznajmiła, że musi na chwile wyjść i żebym na nią poczekała. Siedziałam, zasypiałam i zastanawiałam się czemu wyszła akurat teraz. Czy nie mogła tego CZEGOŚ załatwić później? Spieszyło mi się, chciałam wrócić już do domu, chciałam już iść spać. Po paru minutach jednak wróciła. Przyniosła coś, co okazało się być glukometrem, zmierzyła mi cukier. Wynik - HI (oh, a ja oczekiwałam jakichś cyferek, pewnie się coś zepsuło - pomyślałam). Pani doktor coś do mnie cały czas mówiła, lecz nie miałam siły jej słuchać. W głowie utknęło mi tylko jedno słowo - "cukrzyca". Nie wierzyłam własnym uszom.

Później był szpital. Dwa tygodnie wycięte z życiorysu. Dostałam tam parę 'fajnych' gadżetów, m.in. glukometr, dwa peny i trochę 'makulatury' o cukrzycy. Przez pierwsze pięć dni byłam ' przywiązana' do łóżka. Nie mogłam się ruszyć nigdzie na dłużej niż 15 minut. Palce mnie bolały od mierzenia poziomu cukru co godzinę. Myślałam, że będzie coraz lepiej... Niestety myliłam się. Najgorsze okazało się być dopiero przede mną.

Szóstego dnia rano przyszła pielęgniarka, ku mojemu zdziwieniu wyciągnęła pena z mojej szuflady i powiedziała, że dziś już muszę sobie sama zrobić zastrzyk. Pomyślałam, że chyba sobie żartuje. Ja?! Sobie?! Sama?! Przecież ja odkąd pamiętam zawsze panicznie bałam się igieł, zastrzyków, etc. Minęło z pół godziny zanim zdecydowałam się, niemalże ze łzami w oczach, wbić sobie sama igłę mojego nowego kolorowego pena w brzuch. Z dnia na dzień było mi coraz łatwiej zmusić się do tego. W końcu musiałam to powtarzać 6 razy dziennie, każdy by się przyzwyczaił.

Po dwóch tygodniach nadszedł ten upragniony dzień, gdy mogłam w końcu wrócić do domu. Cały czas miałam nadzieję, że to był tylko jakiś koszmarny sen. Nie uważałam na szkoleniach, efektem czego było to, iż po powrocie do domu kompletnie nie wiedziałam co robić. Wszystko sprawiało mi problem - liczenie WW, obliczanie ile insuliny powinnam wziąć, itd.

Od tego momentu minęło parę lat. Wiele się nauczyłam, niekoniecznie pozytywnego. No i teraz chyba powinnam zakończyć to 'opowiadanie' jakimś miłym Happy Endem, tekstem w stylu "Pogodziłam się z cukrzycą, nie jest ona taka straszna, da się z nią żyć zupełnie normalnie" jednakże... na dzień dzisiejszy mija się to z prawdą.

Pozdrawiam wszystkie cukiereczki.

Julka