Skomentuj na Forum Moja Cukrzyca!
- Mam trzy marzenia: żeby świat był zdrowy, żeby wszyscy ludzie byli zdrowi, i żeby cukrzycy byli zdrowi – mówi Szymek Tomaszewski, który cierpi na cukrzycę. Mimo, że jest to choroba, z którą można normalnie funkcjonować, siedmiolatek i jego rodzice napotkali niespodziewany problem. Chłopca nie chcą przyjąć do zwykłej szkoły. Szymek zaś od trzech lat sam obsługuje pompę insulinową.- Normalny człowiek do życia potrzebuje tlenu i jedzenia. A mój syn jeszcze jednej rzeczy: insuliny – wyjaśnia Andrzej Tomaszewski, tata Szymona.
- Niedługo skończy siedem lat. Ja w jego wieku nie myślałam tak poważnie o życiu, jak on. Cieszyłam się, że dostałam lalkę. On cieszy się, że skończyły się "wkłucia", a nowe są, bo przyszły w paczce i nie będzie musiał się martwić – mówi mama Szymona, Beata Tomaszewska.
Szkoła podstawowa, do której rodzice chcą zapisać syna, mieści się niedaleko ich domu. Chłopiec miałby więc blisko i mógłby jeździć do szkoły gminnym autobusem razem z kolegami z sąsiedztwa. Już od roku rodzice starają się o to, aby chłopiec został zwyczajnym uczniem tej szkoły.
- Nie chcę przemierzać z synem kilkudziesięciu kilometrów dziennie odwożąc go do Warszawy – mówi pani Beata.
- Chciałem podejść poważnie do tej sprawy, żeby nikt mi nie zarzucił, że przychodzę w ostatniej chwili i czegoś oczekuję – opowiada pan Andrzej. – Zawiozłem broszurki, by mogli poznać problem.
Rodzice Szymka od roku gromadzą dokumenty. Tymczasem ich sprawa stoi w miejscu. Każda kolejna wizyta u dyrektorki szkoły kończy się żądaniem od nich kolejnego zaświadczenia. Można odnieść wrażenie, że dyrektorka robi wszystko, żeby zniechęcić rodziców od zapisania syna do tej szkoły. Zażądała orzeczenia z poradni psychologiczno-pedagogicznej, które miałoby stwierdzić czy chłopiec może być uczniem zwyczajnej szkoły.
Tymczasem Szymek już od trzech lat chodzi do zwyczajnego przedszkola. Jego choroba nie stanowi dla wychowawców żadnej bariery.
- Dzieci z cukrzycą są takie same, jak inne. Mają prawo do optymalnych warunków rozwoju. Mają chorobę i nie należy ich dodatkowo jeszcze karać brakiem kontaktów z rówieśnikami – komentuje Marzena Kierzkowska, dyrektor przedszkola, do którego chodzi Szymon.
Wychowawczyni grupy, do której uczęszcza Szymek, Hanna Kolczyńska, pilnuje żeby chłopiec zmierzył poziom cukru i podał sobie odpowiednią dawkę insuliny. To dodatkowy obowiązek, który wzięła na siebie, ale jak twierdzi w niczym on nie przeszkadza i nie ma to wpływu na resztę grupy. Mówi też, że dzieci z cukrzycą bardzo dojrzale podchodzą do problemu i doskonale dają sobie radę ze związanymi z tym obowiązkami.
Dyrektorka szkoły przerzuca odpowiedzialność na wójta gminy. Wójt jest organem prowadzącym szkołę i do jego obowiązków należy zapewnienie dzieciom dostępu do edukacji.
Józef Mosakowski, wójt gminy Leoncin mówi tylko, że nie musi interesować się edukacją Szymona, gdyż na terenie gminy nie ma szkoły z oddziałami dla dziecka chorego.
- Szymon ma iloraz inteligencji powyżej normy. Mając cztery latka umiał już obsługiwać swoją pompę insulinową. Dlaczego więc nie może chodzić do normalnej klasy? – zastanawia się Alicja Nojszewska-Rydlińska, pediatra.
Chcieliśmy dowiedzieć się czy rzeczywiście dyrektorka szkoły boi się małego chłopca chorego na cukrzycę i dlaczego robi wszystko, żeby go nie przyjąć do swojej szkoły. W sekretariacie dowiedzieliśmy się, że w żadnym wypadku nie będzie z nami rozmawiała. Wyrzucono nas ze szkoły.
Masz swoją opinię na ten temat? Tu jest miejsce, gdzie możesz ją wyrazić! Pisz, komentuj i dyskutuj. Pamiętaj o tym, że nie będą tolerowane niecenzuralne wypowiedzi i wulgaryzmy.
