mojacukrzyca.org - Opowiadania: Takie dziwne, moje życie

Cześć, nazywam się Tomek.

Już pisałem kiedyś jedno opowiadanko jak to mnie potraktowali na uczelni "Z życia wzięte". To natomiast chciałbym poświęcić całokształtowi mojego życia z cukrzycą. Kto mówi, że nie skomplikowała mu życia ta choroba to wg mnie jest dziwnym człowiekiem, albo jeszcze mało przeszedł z tą chorobą (ma ją od 2-4 lat), ja ją posiadam już 16 lat. I pokręciła moim światem maksymalnie. Zacytuję słowa pewnej artystki, którą bardzo lubię:

"Znowu uciec chcę
Gdzie nikt nie znajdzie mnie
Chociaż pierś rozdziera krzyk niemy
wołam przecież nie usłyszy nikt".

Te słowa odnoszą to co czuję, ile razy położyła mnie choroba na kolana i ile razy się podnoszę. Żyję bo trzeba się nie poddawać, ale czy jest to szczęśliwe życie, to średnio bym powiedział. Nie mogę wykonywać takiej pracy, którą lubię i w której dobrze mi szło, wykształciłem się na Elektrotechnika, byłem dobry w te klocki. No ale cóż, jedynie co mogę robić, to być informatykiem, bo jak pracowałem jako elektronik to mnie kulturalnie zwolnili, gdy się dowiedzieli - kolejny cios.

Ale żyje się dalej - piłka w grze. A kolejne klocki to miłość, my cukrzycy mamy jajcarsko w tej sprawie bym powiedział. Jeżeli choroba zaatakuje cię, gdy jesteś już mężem albo żoną to druga strona, na poczet przeżytych już wcześniej lat się przyzwyczai, czasami nie, ale najczęściej jest w miarę dobrze. A gdy chcesz się związać z osobą zdrową, bo się podoba, zagadamy, wszystko jest fajnie, aż do czasu jak ja to nazywam 2 fazą, he he. Powiedzenia prawdy.

Cóż kilka związków już próbowałem wyprowadzić na dobrą stronę. Jednak zawsze coś pęka i daje w łeb. Ach potem dół i znowu kolejna próba, ale się nie poddaję i myślę może następna to będzie ta. A co człowiek jest winny, odgórnie został skazany i to jest najbardziej tragiczne w tej całej zabawie.

Pogodzenie się, to jest piękne, ale ja pomimo tylu lat spędzonych z cukrzycą dalej nie mogę się pogodzić, ta walka w moim sercu i mojej duszy jest, a ludzie zdrowi średnio cię rozumieją. Dla nich lepiej być alkoholikiem niż cukrzykiem. Ale żyć trzeba i nie myśleć zbytnio o przyszłości, po prostu żyć teraźniejszością i plany wg mnie układać sobie tak delikatnie i próbować je realizować, część wyjdzie, a część pewnie nie. Próbować trzeba znaleźć tą drugą osobę, z którą chcielibyśmy założyć wspólny dom, bo samemu pchać to życie to po prostu ciężko.

Chciałem się podzielić moimi przeżyciami i poprosić was, jeżeli upadniecie życiowo, to nie zastanawiajcie się dlaczego wy, dlaczego kolejny raz, bo odpowiedzi nie znajdziecie, trzeba powstać póki w was siła i jakieś chęci są.

Pozdrowienia dla wszystkich. :):)

Tomek