Opowiadanie Natalii

Miesiąc temu wybrałam się do przychodni zmierzyć córce poziom cukru. Właściwie tylko po to, żeby się uspokoić, że wszystko jest w porządku, córka schudła (każdy mówił, że się "wyciągnęła", ma 11 lat, przecież rośnie), bardzo dużo piła (przecież jest lato, upały, to normalne), zmieniła się (no cóż, dorasta). Ja jednak musiałam sprawdzić. No i stało się, padła ta straszna diagnoza... Zwaliło mnie z nóg. Natychmiast szpital, a tam zaczęłyśmy się uczyć życia z cukrzycą. Byłam przerażona, załamana, ale musiałam się trzymać, tylko wieczorami, kiedy wracałam ze szpitala płynęło całe morze łez.

Córka trzymała się świetnie, po tygodniu mogłyśmy wrócić do domu. Bałam się, strach mnie wręcz paraliżował czy będę potrafiła obliczyć jej dawki insuliny, czy będę umiała przygotowywać jej odpowiednie posiłki, co ze szkołą, jak będą ją traktować koleżanki i koledzy, bo przecież to ta sama Julka tylko już z cukrzycą. Nie było tak źle. Na początku byłam bardzo nieporadna, cały dzień zajmowałam się przygotowywaniem i obliczaniem jedzenia. Przy Actrapidzie wszystko musiało być zaplanowane dużo wcześniej. Teraz mamy NovoRapid i jest prawie normalnie. Moim celem jest to, żeby córka mogła żyć normalnie, żeby choroba nie ograniczała jej w niczym.

Julia radzi sobie świetnie, jest niezwykle zdyscyplinowana, nie marudzi, nie buntuje się, jest twarda. Klasa przyjęła wiadomość o jej chorobie bardzo odpowiedzialnie, okazało się, że te dzieci dużo wiedzą o cukrzycy, a prawie każdy zetknął się z nią u siebie w rodzinie. Minął miesiąc, nie boję się już tak bardzo, dawki obliczam bezbłędnie, jemy zdrowo wszyscy, każdego dnia wiemy więcej, ale ja nie mogę przestać płakać po kątach, nie pogodziłam się z tym i to, że są gorsze rzeczy wcale mnie nie pociesza. Dlaczego moje dziecko, dlaczego ona, przecież tak o nią dbałam a ona jest taka kochana, nie ma w sobie odrobiny złości, wielki wrażliwiec .

Kiedy po raz kolejny muszę odmówić jej zjedzenia akurat tego na co ma ochotę pęka mi serce, ona się nie skarży tylko ma smutne oczy. To już nie jest ta sama Julia, ta choroba zabiera jej dzieciństwo. Jest poważna, odpowiedzialna, wszystko znosi z pokorą. Nauczyciele w szkole też widzą jej smutne oczy. Nie wiem jak będzie dalej, boję się okresu dojrzewania, boję się buntu, przecież to tylko dziecko. Gdybym tak mogła wziąć na siebie cukrzycę zrobiłabym to natychmiast. Czekam na cud, może się zdarzy, ale na razie musi być tak jak jest.

Pozdrawiam wszystkich cukrzyków i ich rodziców.

Natalia

Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie polubcie nasz profil na FB!