mojacukrzyca.org - Opowiadania: Opowiadanie Mikusia

Moja historia zaczęła się w lutym, jak wyzdrowiałem po infekcji górnych dróg oddechowych. Jak się okazało 13 marca 2009 (piątek), w imieniny mojej mamy, że jednak nie do końca jestem zdrowy. Pod wpływem namowy mej Lubej, która za namową mojej mamy namówiła mnie, poszedłem do lekarza, jako że od ponad miesiąca miałem wzmożone pragnienie (3 litry w 3-4 godziny) i częste oddawanie moczu i najgorsze - skurcze w łydkach, senność mimo 11 godzin snu. U lekarza się okazało, że to może być cukrzyca.

Zmierzono mi cukier - i tu szok - prawie 600. Czułem się znakomicie, myślałem że to po herbacie - słodziłem 5-6 łyżeczek. Skierowano mnie do szpitala, tam poddano badaniu moją krew. To co usłyszałem było jak uderzenie lokomotywy w malucha, tak się czułem, moje marzenia legły w gruzach. Chciałem być strażakiem, pilotem lub pracować w drogówce lecz teraz to już niemożliwe. Ubrali mnie w chirurgiczne ciuchy i zabrali na oddział, i już nie wypuścili.

Czułem się tragicznie, starałem się wszystkim pomagać, a dostałem kopa w tyłek od życia, i to w dzień opisywany przez przesąd, w który nie wierzyłem, mianowicie w piątek trzynastego. Nie wiedziałem co robić. Na szczęście pielęgniarki mi pomogły.

Otrzymałem peny Novonordisk Novopen 4 2 szt. i glukometr Bayer Contour TS, bardzo dobry sprzęt i mały. Nie wiedziałem jak mam o tym powiadomić znajomych, bałem się wstydu, najgorsze jednak było informowanie mojej ukochanej o tym - wtedy po raz 1 pojawiły się łzy, bałem się jej reakcji, że odejdzie. Nie miałem odwagi zadzwonić, wysłałem sms, do niej i do znajomych, tak było mi łatwiej. Byłem załamany, ale innym pokazywałem, że jest w porządku, nie chciałem żeby cierpieli moim cierpieniem.

Odechciało mi się żyć, bałem się reakcji środowiska, że będę traktowany jak odmieniec. Odwiedzali mnie moi wszyscy najlepsi znajomi, za co im dziękuję. Potem było standardowe szkolenie o glikemii, makulatura o cukrzycy itp. Podano mi na wejście 2,5 litra kroplówki, a potem litr dziennie przed 3 dni, denerwował mnie ten przedmiot w mojej ręce, bo nie pozwalał mi się ułożyć tak jak mi było wygodnie. I do tego całe stada studentów w godzinach kiedy ja chciałem spać.

Po kilku dniach w szpitalu, pogodziłem się z faktem życia pod igiełką, miałem tam laptopa i internet, więc myślenie o chorobie zeszło na drugi plan, ale tylko w dzień, w nocy miewałem złe sny i nie mogłem spać. Czekała mnie matura i zostało mi niewiele czasu do końca roku szkolnego, i bardzo mnie to martwiło, jako że miałem problemy z odczytaniem smsa z telefonu, musiałem używać szkła powiększającego.

Po wyjściu ze szpitala nie miałem trudności z obliczaniem dawki insuliny, natomiast miałem dziwne uczucie, że jestem ciężarem dla mojej rodziny, co bardzo mnie smuci do teraz. Mam też problem z wagą, nie wiem co robić żeby nie tyć, jem mniej niż powinienem, a i tak mam problem. W szkole mój wychowawca powiadomił wszystkich nauczycieli co mi jest i nie powiedział klasie co mi jest, taka była moja wola, poinformowałem tylko najbardziej zaufane osoby i przyjaciela, a reszta po powrocie do szkoły.

Nauczyciele pozwolili mi zaliczyć przedmioty, a część nawet o to nie prosiła tylko po prostu postawili ocenę. Trochę się głupio czułem, bo to było oczywiste, że to dzięki pobytowi w szpitalu. Jestem cukierkiem trochę ponad miesiąc, a także absolwentem ZSE w Bydgoszczy i maturzystą, więc wiele jeszcze przede mną, lecz z niektórych marzeń będę musiał zrezygnować na zawsze.

Pozdrawiam wszystkich słodkich

Miku$
wiek 18 lat
mikolaj.kaczmarek.1990@gmail.com
GG: 4463350