dodano: 17 października 2007 r.
Hej. Mam 21 lat. Od dwóch lat choruje na cukrzyce. A to było tak...
Od pewnego czasu czułam się źle. Brało mnie na wymioty, ciągle chciało mi się spać. Poszłam do ginekologa, który stwierdził 6 tydzień ciąży. OK, pomyślałam, dam rade. Po 2 tygodniach zaczęłam krwawić. Trafiłam na oddział ginekologii.
Tam dowiedziałam się, że nie jestem w ciąży tylko mam cukrzycę i to ona wywołała zaburzenie okresu. Z ginekologii trafiłam na oddział wewnętrzny. Przez tydzień wyrównywali mi cukier, który po przybyciu do szpitala wynosił 560. Gdy wyszłam zostałam skierowana do diabetologa.
Ten zabrał mnie na swój oddział w innym szpitalu. Przez 2 tygodnie uczyłam się wstrzykiwać sobie insulinę, obliczać jednostki chlebowe, dowiadywałam się co mogę jeść a co jest nie wskazane. Byłam przerażona. Nie umiałam sobie poradzić z brakiem słodyczy, które uwielbiałam. Schudłam strasznie i czułam się do niczego. Bałam się odtrącenia przez przyjaciół. Miałam straszną depresje.
W zeszłym roku w październiku urodziłam córkę. A w sierpniu wyszłam za mąż. Przez całą ciąże musiałam jeździć do kliniki w Poznaniu. Strasznie byłam na to zła. Tym bardziej że i tak rodziłam w Lesznie, bo do Poznania nie zdążyłam.
Urodziłam zdrową i śliczną córkę. Na szczęście ona nie ma cukrzycy. Od pewnego czasu nie mogłam sobie poradzić z wysokim cukrem. Gdyby nie fakt, iż dostałam staż w ośrodku zdrowia, pewnie nadal miałabym wysoki cukier. Lekarz i pielęgniarki pilnują mnie. Tłumaczą, że cukrzyca jest straszną chorobą, która wykańcza powoli organizm. Dzięki nim dbam o siebie. Ale ciągle zadaje sobie mnóstwo pytań: "Dlaczego ja, zdrowa dziewczyna która nigdy nie chorowała? Przecież w mojej rodzinie nie ma cukrzyków". I nadal nie znam odpowiedzi.
Aneta
Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie
polubcie nasz profil na FB!
 |
|
Najnowsze komentarze
[4]
 Masz swoją opinię na ten temat? Tu jest miejsce, gdzie możesz ją wyrazić! Pisz, komentuj i dyskutuj. Pamiętaj o tym, że nie będą tolerowane niecenzuralne wypowiedzi i wulgaryzmy.
| ~Aneta IP: 83.8.5.xxx | (2008-07-09 15:21:49) |
Mój mąż bardzo mi wspierał i zawsze twierdził, że damy sobie z tym rade. Pilnował mnie w chwili gdy miałam załamania i chciałam sięgnąć po słodycze.
| ~ania IP: 79.185.12.xxx | (2008-04-26 11:33:43) |
dzien dobry, przeczytalam pani bloga pisze pani, ze jest pani mezatka, interesuje mnie bardzo wiadomosc jak zareagowal pani maz dowiedziawszy sie, ze jest pani chora, pozdrawiam.
| ~Kasia IP: 195.16.91.xxx | (2007-12-05 21:55:00) |
Pani Anetko! Głowa do góry, jest Pani dzielna bardzo. Ja mam córeczkę chorą na cukrzycę, która ma 4 latka. Też nam było bardzo ciężko, ale jakoś się w tym wszystkim odnajdujemy. Tak trzymać, ma Pani dla kogo żyć... pozdrawiam serdecznie.
| ~michasia1958 IP: 83.2.103.xxx | (2007-10-23 20:46:07) |
Witaj, głowa do góry, wszystko będzie dobrze, ja od 10 lat mam cukrzycę, wcześniej też myślę, że ja miałam, ale dawniej nie było tak szybkich diagnoz. Czasem też myślę, dlaczego ja? Też wstrzykuje insulinę, czasem mam aż siniaki na brzuchu, ale mam cudownego syna, który nie ma cukrzycy. Ciężko się z tym żyje, ale trzeba pogodzić się, że to ma być razem ciągle. Trzymaj się i dbaj o siebie. Pilnuj cukier, dbaj o zęby. Masz śliczne dziecko i warto żyć i cieszyć się. Małgorzata.
| |
 |
